ในระยะหลัง ประเด็นหนึ่งที่เป็นที่จับตามองอย่างมากของนักลงทุน นักวิเคราะห์ และผู้ดำเนินนโยบาย คือปรากฎการณ์ที่อัตราเงินเฟ้อกลับมาสูงขึ้นอีกครั้งพร้อมไปกับเศรษฐกิจที่ขยายตัวจากมาตรการกระตุ้นทั้งการเงินการคลังขนานใหญ่ (reflation) โดยเฉพาะในกลุ่มประเทศพัฒนาแล้ว สะท้อนจากอัตราเงินเฟ้อของกลุ่มประเทศเหล่านั้นปรับสูงขึ้นต่อเนื่องมาตั้งแต่ต้นปีนี้ และอัตราผลตอบแทนพันธบัตรรัฐบาล (bond yield) ในระยะยาวของประเทศเหล่านี้โดยเฉพาะสหรัฐ ที่ทยอยปรับเพิ่มขึ้นตั้งแต่ช่วงปลายปี 2563 ประเด็นที่สำคัญในบริบทของประเทศไทยคือ ท่ามกลางสถานการณ์ดังกล่าว อัตราเงินเฟ้อของไทยจะมีการปรับเพิ่มขึ้นในระยะต่อไปหรือไม่ และอัตราเงินเฟ้อของไทยมีแนวโน้มอย่างไรในอนาคตข้างหน้า
เงินเฟ้อโลกที่สูงขึ้นกระทบเงินเฟ้อไทยไม่มาก
หากพิจารณาสาเหตุที่ทำให้เงินเฟ้อโลกเพิ่มสูงขึ้น โดยเฉพาะในประเทศที่พัฒนาแล้ว เช่น สหรัฐฯ จะพบว่าเป็นปัจจัยชั่วคราว จากกำลังซื้อที่อั้นมาจากช่วงก่อนหน้า (pent-up demand) และมาตรการกระตุ้นเศรษฐกิจขนาดใหญ่ของภาครัฐ รวมทั้งปัจจัยพิเศษอย่างราคาสินค้าโภคภัณฑ์ในตลาดโลก (world commodity price) ที่ปรับสูงขึ้น เนื่องจากการผลิตหยุดชะงักในช่วงการระบาดของ COVID-19 และการขาดแคลนตู้คอนเทนเนอร์สำหรับขนส่งสินค้า แต่คาดว่าปัจจัยเหล่านี้จะคลี่คลายลงในช่วงต้นปี 2565 เมื่อกำลังซื้อกลับสู่ระดับปกติและภาคการผลิตทยอยฟื้นตัวหลังจากการแพร่ระบาดคลี่คลายลง
เงินเฟ้อโลกที่สูงขึ้นคาดว่าจะส่งผลต่อเงินเฟ้อของไทยไม่มากนัก เพราะนอกจากเงินเฟ้อโลกที่สูงขึ้นจะเป็นเพียงปัจจัยชั่วคราวแล้ว ยังมีเหตุผลอีก 2 ประการ ดังนี้ 1) ตะกร้าเงินเฟ้อไทยมีสัดส่วนสินค้านำเข้า (import content) ค่อนข้างต่ำประมาณร้อยละ 16 และที่ผ่านมา ผลของราคาสินค้าโภคภัณฑ์โลกต่ออัตราเงินเฟ้อไทยจะส่งผ่านจากราคาน้ำมันโลกมายังราคาน้ำมันในประเทศเป็นหลัก ซึ่งคาดว่าราคาน้ำมันในประเทศในระยะข้างหน้าจะไม่ปรับสูงขึ้นมาก
โดยสรุป อัตราเงินเฟ้อไทยที่เพิ่มสูงขึ้นคาดว่าเป็นเพียงปัจจัยชั่วคราวจากฐานที่ต่ำของราคาน้ำมันและมาตรการลดค่าครองชีพของรัฐ และเงินเฟ้อโลกและราคาสินค้าโภคภัณฑ์ที่เพิ่มขึ้นส่งผลต่ออัตราเงินเฟ้อไทยจำกัด ในระยะต่อไป อุปสงค์ในประเทศที่ยังไม่ฟื้นตัวดีประกอบกับปัจจัยเชิงโครงสร้างที่ถูกเร่งขึ้นในช่วงการระบาดและแนวโน้มราคาน้ำมันที่จะไม่เร่งตัวขึ้นสูง จะทำให้แนวโน้มเงินเฟ้อไทยยังอยู่ในระดับต่ำต่อเนื่องไปอีกระยะหนึ่ง